joxelanda

POSPOLINA (HARITZAREN EZKUR MOTA BAT )

Haritz arbolaren haziari ezkurra deitzen zitzaion. Eta lehortzen zirenean, urtero erori egiten ziren. Baina tarteka ezkur bereziak sortzen ziren zuhaitz horietan. Guk pospolina deitzen genion.

Kanika moduko ale bereziak ziren eta lehortzen zirenean zuhaitzean gelditzen ziren aldi batean. Zulo txiki bat edukitzen zuten eta baserrietako umeek jolaserako erabili ohi zituzten.

Zulo txiki horretan txotx txiki zuzen bat sartu eta katiatuz, bi behatzekin tinko eragin eta lurrean tente bueltaka utzi. Zeinek gehiago iraun arazi modu horretan erori gabe. Irabazlea artista kontsideratzen zen.

Baditu bai naturak horrelako trukotxoak. Adibidez pagoaren iheska eta beste zenbait arbolen mirua, huntza edo goroldia. Baina lurralde hauetan autoktono edo bertoko zuhaitz motetan gehien aprobetxatu dena haritza izango da.

Garai batean gaztaina ere dezente, batez ere arotz lanetarako. Baina zuhaitz horri gaitza sortu zitzaion eta erabat desagertu zen paraje hauetatik. Orain ez da ia bat ere ikusten.

Gaztainaren alea janari ona zen pertsonentzako ere eta erreta edo egosita asko aprobetxatzen zen. Baserrietan danbolinean erreta asko jaten zen. Gabonak arte gaztaina aleak ederki mantentzen ziren. Eta ardiei ere asko gustatzen zitzaien.

Orain inguru hauetan ez da zuhaitz mota hori ikusten. Pinuak hartu zuen sekulako estimazioa. Papergintzarako eta tratamendu bidez materialetarako ere balio zuela eta hori landatu zen galanki inguru hauetan.

Beste zuhaitzak asko desagertu ziren hemengo basoetatik. Horrela gaur egun, pospolin ezkur hori aurkitzea ez da erraza eta zer den ere ez daki jendeak. Polita adierazteko hitza dela uste dute eta ez da inon agertzen horren esplikaziorik baina baserriko jendeak badaki ondo asko zer eta nola den hori. Geuk ere umetan jolasa franko egiten genuen jostailu txiki horrekin.

Animaliak ere ez dute jaten egur lehorra besterik ez delako.

Ea berriz ere berpizten diren zuhaitz mota horiek. Mendietako paisaia dotoretu bederen egingo lukete. Izan ere azkar hazten diren zuhaitz mota hauek ez dute asko balio gaur egun.

Insignis pinua gaitzak jota dago eta erabat desagertuko da paraje hauetatik. Garai haietan baserrietako bizimoduan garrantzi handia zuen basoak. Etxeko martxarako osagarri garrantzitsua izan ohi zen. Baina orain erabat ezberdina dago lurraren kudeaketa. Eta ez zaio antzik ematen zertara joko duen baina nik uste dut arreta pixka bat merezi duela nola edo hala gizartearen estimua sortzea. Eta txalo joko diogu pospolinari. 

PAGOTXA, A ZE MAUKA! edo (a ze pagotxa!)

Ganadu edo abereentzat janari berezia zen hauxe. Korte edo ebaki aldi bat bakarra ematen zuen. Udazkenean ereiten zen eta udaberrian ebaki. Gero artoa eta babarruna ereiteko aprobetxatu ohi zen lur hori.

Udaberrian lehenengoetakoa, janari goxoa eta ona zen abereentzat. Animaliak haizetzeko arrisku gutxi eta esnea ugaltzeko aproposa zen.

Urtero erein ohi zen soroen zati bat eta gustora jan ohi zuten behiak eta errapeak potolatu ere bai. Hiru orriko hostoak eta lora gorri luzexkak zituen eta itxura marduleko belar mota zen. Orriak eta kirtena bigunak baina lore gorri hori agertu ezkero, zahartzen hasten zen azkar.

Baserri askotan ereiten zen urtero soro zati bat, udaberrian ganaduak lehenengo jateko berdea izan zedin. Erderaz “trevol encarnado” deitzen zitzaion eta beste belar bat, euskeraz frantses belarra deitzen zitzaiona, erderaz “trevol violeta”. Honek ere horri hirusta zuen eta janari mardula. Urtean hiru edo lau ebaki aldi oso gustukoak gainera baina animaliak haizetzeko arriskua zuen. Lur landuetan mardul hazten zen urte batzuetan baina bakantzen hasten zenean berriro ere soro bihurtu behar zati hori.

Pagotxak lore gorri luzexka zuen eta hostoak ere hirukoitz luzexkak. Frantzi belarrak, lore gorrista bai baina biribila eta hostoak ere pagotxak baino biribilagoak. Biak ziren ganaduentzat janari mardul eta goxoak. Baina esan bezala frantzi belar horrek ebaki aldi asko eta pagotxak bat bakarrik baina berau mardulagoa.

Oso ezagunak eta garrantzizkoak ziren baserri munduan belar horiek. Alde batetik ganaduak jateko bikainak zirelako eta bestetik soro lurrei atseden alditxo bat bezala kontsideratzen ziren baserrietan.

Baziren beste belar mota batzuk ere misio berdina betetzen zutenak. Adibidez allubrea, txilista eta abar. Baina pagotxa izango zen famatuena bere mardultasun, biguntasun eta goxotasunarengatik.

Soroetako lurrak lantzen ziren garaietan, horien etekina mantentzeko ahaleginetan erabiltzen zen taktika edo martxa hori eta bide batez ganaduak jateko bezala ere osagarri bikaina. Beraz, belar mota berezia eta estimu handiko janaria edozein ganadu motentzako.

Baina nik hau aipatu nahi nuen batez ere poxpolina bezalaxe beste esanahi batzuetarako erabiltzen zelako. Eta hitz horiek zertatik datozen ahaztuta. Harrigarria da hain denbora gutxian eta oraindik bizirik dauden belar ezagun batzuen izenak hainbeste desbideratzea. Badakit baserri munduko izen asko baztertu direla eta polit batzuk ere bai. Beste lantxo bat egin behar dut fenomeno honetaz. Beraz, agur irakurle guztioi eta hurrengora arte.